De documentaire ‘Het leven gaat niet altijd over tulpen’ laat zien hoe een hogesnelheidsgezin zorgt voor moeder Jolanda, die door een hersenbloeding werd getroffen.
Moeder is vaak onaardig. Dan schreeuwt ze zonder aanleiding, noemt ze een zoon onbeschoft of een dochter een kuttekop; ze wil niet mee of ze wil niet terug. Even zo vaak is moeder aandoenlijk, als ze met haar hand het gezicht van een zoon aftast, als ze voorzichtig zegt dat het „niet goed” met haar gaat en vooral op het moment dat ze, met moeite de lettergrepen uit haar mond duwend, zegt: „Het spijt me.”
Terwijl Jolanda Schouten niets heeft om zich voor te excuseren. Vier jaar geleden werd ze getroffen door een hersenbloeding. Haar man Klaas hoopt dat ze nog wat opknapt, tot ze weer op „twintig procent” van haar oude vermogens zit.
Trage aandacht
De documentaire Het leven gaat niet altijd over tulpen laat zien wat er gebeurt als een lid van een hogesnelheidsgezin plotseling tot stilstand komt. Want de Schoutens zijn geen mensen van half werk, laat regisseur Barbara Makkinga zien. Ze bruisen van de energie, runnen een miljoenenbedrijf in tulpen en twee van de vier kinderen, Irene en Simon, schaatsen op topniveau. Ze zijn gewend om dóór te gaan, hard te werken en hard te zijn, voor zichzelf en elkaar. Nu zit daar ineens Jolanda tussen in haar rolstoel, die geholpen moet worden met eten en die vraagt om trage aandacht.